- Η ΠΟΛΗ ΤΩΝ “ΝΕΚΡΩΝ” -

O ήλιος φαινόταν σπάνια. Το σκοτάδι είχε κυριαρχήσει, και η υγρασία από το σχεδόν μόνιμο ψιλόβροχο ήταν η καθημερινότητα στην πόλη. Μετά την τρομακτική συμπαντική έκρηξη και το μολυσμένο περιβάλλον όλα είχαν ανατραπεί. Ήταν αναπόφευκτο. Χρόνια αλαζονείας, καταναλωτικής φρενίτιδας συντέλεσαν και αυτά να έρθει η κατάσταση σε ένα τέλμα όπου δυστυχώς ήταν μη αναστρέψιμο. Στα υπόγεια της πόλης κινούνταν η ζωή που κανονικά θα έπρεπε να είναι πάνω στο έδαφος. Συγκοινωνίες, καταστήματα και προπαντός φιλτραρισμένος αέρας. Ο κόσμος συνήθως περπατούσε γρήγορα, σκυφτά και όταν ακουγόταν γέλια πολλοί γύριζαν να κοιτάξουν με περιέργεια το θέαμα. Βεβαρημένοι ψυχολογικά οι άνθρωποι ένιωθαν υπεύθυνοι – χωρίς να έχουν την κύρια ευθύνη – για το αποτέλεσμα το οποίο βίωναν. Μέσω των γονιδίων , και της κυτταρικής μνήμης πέρασε η ευθύνη και σ’αυτούς.

Τα όρια της πόλης δεν ήταν μακριά. Δεν μπορούσες να τα ξεπεράσεις. Η μητροπολιτική διοίκηση σε τεράστια video wall το θύμιζε συνεχώς. “ Μείνετε στον ελεγχόμενο κεντρικό τομέα, είστε ασφαλείς, μην πλησιάζετε την οριογραμμή κινδυνεύετε. Άγνωστα όντα πέρα από αυτή θα σας κάνουν κακό. Προσοχή κίνδυνος. ”
Το χρώμα του δέρματος είχε μια άσπρη όψη μ’ένα απαλό κίτρινο χρώμα. Για τα ατροφικά κόκαλα πολλοί έπαιρναν την καθημερινή τους βιταμίνη. Όταν ο ήλιος έκανε για λίγο την εμφάνισή του ηχούσε ο συναγερμός και ο κόσμος σταματούσε ότι εργασία έκανε και στεκόταν ακίνητος με το πρόσωπο και τα γυμνά του μέλη προς τον ήλιο. “Ρουφούσε” όσες πιο πολλές ακτίνες μπορούσε. Περίμεναν πως και πως αυτή τη στιγμή.
Το πρωινό ήταν ένα από τα συνηθισμένα πρωινά τόσο ίδιο που έχανες την αίσθηση του χρόνου. Σηκώθηκε από το κρεβάτι του, πλύθηκε και κοίταξε έξω από το παράθυρο. Μια ελαφριά ομίχλη μέσα στην σκοτεινιά του τοπίου ήταν η εικόνα που αντίκρισε. Ο ήχος του νερού που έπεφτε ήταν το συνηθισμένο μοτίβο στα αφτιά του. Ντύθηκε πήρε ότι χρειαζότανε και ετοιμάστηκε να βγει έξω. Η ταυτότητα του ήταν στο κομοδίνο και παραλίγο να την ξεχάσει. Στάθηκε και την κοίταξε. Το όνομά του ήταν Α38253, την έβαλε στην τσέπη και έφυγε. Στο δρόμο η κίνηση ήταν αυξημένη και οι περισσότεροι κατέβαιναν στα υπόγεια για να μετακινηθούν. Καιρό τώρα δεν ένιωθε και τόσο καλά μια ανησυχία τον απασχολούσε. Σήμερα το φαινόμενο ήταν έντονο και τον έβαλε σε σκέψεις αν θα έπρεπε να πάει στη δουλειά του. Προς στιγμήν φοβήθηκε τον προϊστάμενο του, έναν αυστηρό αγέλαστο και ανέκφραστο τύπο. Αλλά δεν το έβαλε κάτω.

“Αυτή η μέρα είναι δική μου” ψιθύρισε και άλλαξε κατεύθυνση. Σήκωσε στον γιακά στο παλτό και τσαλαβουτώντας μέσα στα νερά πήγε σε ένα από τα αγαπημένα του στέκια για ένα ζεστό ρόφημα. Το χέρι του δεν άργησε να σχηματίσει τον αριθμό της κοπέλας που εδώ και 6 μήνες προσπαθούσε να έχουν μια κάποια σχέση.
- Σήμερα δεν δουλεύω του απάντησε.
- Ωραία θα σε περιμένω στο γνωστό μέρος της είπε.
- Έρχομαι σε λίγο.
Περιμένοντας παρατηρούσε έξω από το παράθυρο τους περαστικούς .
Τα ίδια και τα ίδια σκέφτηκε, και αύριο πάλι τα ίδια.
Ένιωσε ένα φούντωμα μέσα του, και μια τάση για εκδίκηση του ήρθε προς στιγμήν. Για ποιον και γιατί; αναρωτήθηκε. Δεν ήξερε, δεν μπορούσε να το προσδιορίσει. Καιρό τώρα σκεφτόταν περίεργα πράγματα. Δεν είχε βγει πότε έξω από τον ελεγχόμενο τομέα. Δεν ήξερε τι ήταν έξω από αυτόν. Μεγαλωμένος όπως και τόσοι άλλοι με τον φόβο, κανένας δεν τολμούσε να παραβιάσει τα όρια. Αυτός όμως είχε φτάσει στα όρια του. Η κοπέλα του ήρθε και κάθισε δίπλα του και του χαμογέλασε. Αυτός ανέκφραστος την κοιτούσε. Είχε μέρες να φανεί ο ήλιος αλλά αυτή είχε ένα απαλό κόκκινο χρώμα στο πρόσωπο της. “Είσαι όμορφη” της είπε. Εκείνη έσκυψε το κεφάλι.
- Πως είσαι; ‘Του είπε.’
- Προσπαθώ να είμαι καλά... έχεις βγει ποτέ έξω από τον ελεγχόμενο τομέα;
- Ποτέ ‘του είπε’, είναι επικίνδυνο.
- Ποιος το λέει αυτό; Η διοίκηση της μητρόπολης;
- Μα δεν βλέπεις στην τηλεόραση τι γίνεται έξω από δω;
- Βλέπω ότι μου δείχνουν.
- Τι σ’έπιασε;
- Έχεις συνηθίσει τα πάντα ε;
- Προσπαθώ να ζήσω την ζωή μου.
- Πάμε να περπατήσουμε, όχι στα υπόγεια, πάνω στο δρόμο.
Και βγήκαν έξω.
Η βροχή είχε δυναμώσει και σε μεγάλα video wall τους υπενθύμιζαν την ασφάλεια που τους παρέχεται. Επίσης, οτι η δήλωση για τεκνοποίηση μπορούσε να γίνει τις επόμενες 10 μέρες για να πάρουν όσοι ήθελαν την σχετική άδεια. Τεκνοποίηση χωρίς αυτή σήμαινε δυσβάστακτες κυρώσεις. Το πιο σημαντικό όμως για την μητροπολιτική διοίκηση ήταν οι ασκήσεις για τον έλεγχο του νου. Επιτυγχάνεται ηρεμία, ήταν το μήνυμα. Ο σκοπός όμως ήταν άλλος. Περπάτησαν αρκετά, κουράστηκαν και επέστρεψαν στο σπίτι της. Αργότερα ο Α38253 της είπε ότι θα έφευγε, για κάποια δουλεία και θα τις τηλεφωνούσε σε 3-4 μέρες. Στην πόρτα έμειναν για λίγο να κοιτιούνται, χαιρετήθηκαν και χώρισαν.
Στον δρόμο δεν είχε προορισμό. Περπατούσε σκυφτός. Τα βήματά των έφεραν στα όρια του ανατολικού τομέα. Τον κυρίευσε φόβος. Εμπεδωμένος χρόνια στην συνείδησή του, τον απειλούσε. Μέσα του εξελισσόταν μια γιγαντιαία σύγκρουση. Το θέλω με το πρέπει, το μπορώ με το αδύνατο, ο πόθος με το όχι.
Και λοιπόν που είναι τα είναι τα όρια; Αλλιώς τα περίμενε, που είναι ο τοίχος; Που είναι οι φύλακες; Που είναι τα ανυπέρβλητα εμπόδια;
Πλησίασε, στάθηκε και κοίταξε τον ορίζοντα μακριά. Δεν τον εμπόδισε κανένας. Πλησίασε πιο πολύ, και πάλι τίποτα. Ο φόβος είχε κυριαρχήσει μέσα του.
- Δεν μπορεί. ‘σκέφτηκε’
- Είναι κάτι που δεν βλέπω, τώρα θα γίνει τώρα ...
Κοίταξε και πάλι τον ορίζοντα, πήρε φορά και άρχισε να τρέχει προς την άλλη πλευρά. Έκλεισε τα μάτια και πήδηξε. Του φάνηκε ότι έμεινε αιωρούμενος στο κενό. Μια ατέλειωτη αιώρηση μεταξύ των ορίων. Η προσγείωση και το χτύπημα στο έδαφος τον επανέφερε. Χωρίς να κοιτάξει πίσω του προχώρησε μπροστά. Πίσω του η πόλη συνέχιζε να ζει υπόγεια...

Αχιλλέας Πάσχος