MOCKBA

ΓΡΑΜΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΔΡΟΜΟ

MOCKBA

«Πάνω από την Μόσχα είναι το Κρεμλίνο, και πάνω από το Κρεμλίνο είναι μόνο ο ουρανός. Αυτό το ρητό των ρώσων απεικονίζει την αντίληψη τους για την θέση τους στον κόσμο. Η σοβιετική ένωση παίρνει την θέση της στην ιστορία και η Ρωσία αυτός ο πολιτικός, ενεργειακός, στρατιωτικός και γεωγραφικός γίγαντας συνεχίζει με μεγέθη που ζαλίζουν. Καλύπτει το 1/30 της γης και το 1/10 της ξηράς. 8000 χλμ στην ευθεία από τα σύνορα της Πολωνίας μέχρι τις νήσους Κουρίλες στον Ειρηνικό ωκεανό. Συνορεύει με 12 χώρες. Τις ακτές της βρέχουν 12 θήλασες. Καταλαμβάνει το μεγαλύτερο μέρος της ανατολικής Ευρώπης και έχει στην κατοχή της όλη την βόρεια Ασία. Είναι η μοναδική χωρά στον κόσμο που έχει στο δυτικό και στο ανατολικό ημισφαίριο εδάφη χωρίς να έχει αποικίες. Είναι το μεγαλύτερο κράτος της γης έχοντας έκταση 17.075.200 τετρ χλμ. Τα σύνορα της εκτείνονται σε 20.241 χλμ και η ακτογραμμή της είναι 37653 χλμ. Στην τελευταία απογραφή οι κάτοικοι ήταν περίπου 150 εκατομμύρια. Από αυτούς 100.000 δήλωσαν ελληνικής καταγωγής. Διοικηταί από 83 ομοσπονδιακές διαιρέσεις όπου το μεγαλύτερο έχει το μέγεθος της Ινδίας και τον πληθυσμό της Θεσσαλονίκης. Αρκετές ζώνες ώρας στην επικράτεια σε κάνουν να σκάφτεσαι και να υπολογίζεις την ώρα άφιξης σου και το τηλεφώνημα που πρέπει να κάνεις. Όταν στην πρωτεύουσα της Σιβηρίας το Νοβοσιμπίρσκ σηκώνεται κάποιος για δουλεία στις 6 το πρωί, στην Καμτσάτκα είναι 12 το μεσημέρι και στο Καλίνινγκραντ οι πιο πολλοί κοιμούνται γιατί είναι 2 μετά τα μεσάνυχτα!!! Ειδικά για τη Σιβηρία ο χειμώνας είναι ακριβώς όπως τον φαντάζεται ο καθένας. Το χιόνι διαρκεί στα νότια πάνω από 140 μέρες και στα βόρεια πάνω από 260 μέρες. Τα ποτάμια παγώνουν στα νότια πάνω από 6 μήνες και στο βόρεια πάνω από 8...

Το αεροπλάνο σιγά σιγά ετοιμάζεται να τροχοδρομήσει στο Σερεμέτεβο, ένα από τα 4 πολιτικά και το μεγαλύτερο αεροδρόμιο της ρωσικής πρωτεύουσας. Είναι η δεύτερη φορά σε 18 μήνες που επισκέπτομαι την Μόσχα και διακατέχομαι από μια σκωτική άνεση. Το νέο κτήριο του αεροσταθμού εντυπωσιάζει, λειτουργικό και καθαρό. Γύρο απ’ αυτό τα παλιά κτήρια από την σοβιετική εποχή συμπληρώνουν το χώρο. Στον έλεγχο εκτός την βίζα, απαραίτητο έγγραφο είναι το μικρό παραλληλόγραμμο χαρτάκι με τα στοιχειά του επισκέπτη το οποίο σε συνοδεύει μαζί με το διαβατήριο σε όλη την διάρκεια της παραμονής. Δεν πρέπει να το χάσεις , το ζητούν παντού. Από το νέο τερματικό σταθμό ξεκινά το υπερσύγχρονο τρένο AEROEXPRESS www.aeroexpress.ru το οποίο χωρίς στάση σε 35’ συνδέει το αεροδρόμιο με τον κομβικό σταθμό BELARUSCAGIA (Λευκορωσίας) μέσα στην πόλη πάνω από την γραμμή 2 του μετρό. Η BELARUSCAGIA είναι ένας συγκοινωνιακός κόμβος που έχει τρελή κίνηση και ακριβώς από εκεί ξεκινά η περιπλάνηση στο περίφημο μετρό τη Μόσχας. Όταν το 1902 ειπώθηκε για πρώτη φορά η άποψη ότι πρέπει να γίνει υπόγειος σιδηρόδρομος μια τοπική εφημερίδα την απέρριψε ως μια πρωτοφανούς θρασύτητας καταπάτηση όλων των πραγμάτων που αγαπούν οι ρώσοι στην πόλη. Το 1931 όμως αρχίζει η κατασκευή του. Είχε ωριμάσει η αντίληψη για το μέσο αυτό μιας και ανάγκη για μετακίνηση ήταν μεγάλη. Ένας κουμουνιστής ο Νικήτα Χρουστσόφ ήταν ένας από τους ανθρώπους που επόπτευαν το έργο. Το 1935 τελειώνουν τα πρώτα 11,6 Χελμ και το 1939, 22 σταθμοί εξυπηρετούσαν πάνω από 1 εκατ. επιβάτες. Σήμερα το μετρό περιλαμβάνει πάνω από 120 σταθμούς 250 χλμ σιδηροδρομικών γραμμών και πάνω από 7800 τρένα κινούνται ημερησίως μεταφέροντας έως 8 εκατ. επιβάτες. Ο χρόνος άφιξης των συρμών στους σταθμούς φτάνει τα 2-3 λεπτά!!! Το μετρό της Μόσχας είναι ένα έργο τέχνης και μουσείο ταυτόχρονα. Περιπλανιέμαι στα υπόγεια της πόλης όπου πράγματι μένω εκστασιασμένος με αυτά που βλέπω.

KIEBSKAGIA (του Κιέβου). Στον σταθμό αυτό ψηφιδωτά στους τοίχους με αναφορές στην ρώσο-ουκρανικη φιλία εντυπωσιάζουν. Εκεί και το ψηφιδωτό του Λένιν μαζί με τον Στάλιν σε αναπαραστάσεις από την αγροτική ζωή στην σοβιετική Ρωσία.

MAGIAKOBSKAGIA , σταθμός με αναφορά στο μεγάλο ρώσο ποιητή. Στο μωσαϊκό της οροφής αεροπλάνα και διάφορα αθλήματα κοσμούν το χώρο.

KROPOTINSKAGIA με έκπληξη, η αλήθεια δεν το φαντάστηκα, σταθμός στον ρώσο αναρχικό Πιοτρ Κροπότκιν!!! Λιτά χρώματα κομψό περιβάλλον σχεδιασμένος το 1930 από τον Αλεξέι Ντούσκιν.

KOMSOMOLSKAGIA τιμή στην νεολαία του κόμματος Κομσομόλκ που βοήθησε στην κατασκευή. Σχετικά «παρατημένος» και απαξιωμένος. Το σφυροδρέπανο στον τοίχο έχει ξεφτίσει άβαφο και απεριποίητο. Πονηρές σκέψεις με διαπερνούν για το τυχαίο της εικόνας.

Τα κεριά πάντα ανάμενα μαζί με την πλακά με τα ονόματα των θυμάτων στις 6/2/2004 θυμίζουν το τρομοκρατικό χτύπημα που έγινε στο μετρό. Καθώς το τρένο φτάνει στο σταθμό ΑΥΤΟΖΑΒΟΤΣΚΑΓΙΑ συγκλονίζομαι καθώς στο μυαλό μου έρχονται σκηνές από το τι μπορεί να έγινε στα υπόγεια της πόλης κατά την επίθεση...

ΠΛΟΣΤΣΤΑΝΤ ΡΕΒΟΛΙΟΥΤΣΙ. Ο σταθμός των σταθμών. Σειρά μπρούτζινων αγαλμάτων στις 2 πλευρές του σταθμού αναπαριστούν μορφές απλών ανθρώπων που έπαιξαν ρόλο στην πορεία της σοβιετικής ένωσης. Ο στρατιώτης, ο ναύτης, ο αγρότης είναι μορφές που στη διάρκεια του μεγάλου πατριωτικού πολέμου έδωσαν την ψυχή τους. Στέκομαι στο αγαλμάτινο σκυλί που είναι καθισμένο δίπλα στο στρατιώτη και η μουσούδα του είναι ξεθωριασμένη σε σχέση με το υπόλοιπο άγαλμα. Με ενημερώνουν ότι πολλοί μοσχοβίτες περνώντας από εκεί απλώνουν το χέρι και το χαϊδεύουν για να τους φέρει τύχη!!! Τα σκυλιά και αυτά βοήθησαν με τον τρόπο τους στο μεγάλο πόλεμο. Από την στάση DYNAMO φίλαθλοι καταβαίνουν για τον αγώνα της ιστορικής ομάδας Δυναμό Μόσχας 1923.

Κεντρικός σταθμός TEATRANLAGIA. Πολυπολιτισμικός ο χώρος με παραδώσεις από τις πρώην σοβιετικές δημοκρατίες. Εκεί αφήνω τα υπόγεια και ανεβαίνω επάνω. Βρίσκομαι κοντά στην κόκκινη πλατεία. Πριν απ’ αυτήν, το άγαλμα του στρατάρχη Ζουκοφ ήρωα του πολέμου ατενίζει και εγώ αναρωτώμενος τι; εν σχέση με το τι πραγματικά ατένιζε εν ζωή ο στρατάρχης.

Κόκκινη πλατεία, φορτισμένο μέρος. Εδώ χαιρετούσε ο κόκκινος στρατός την σοβιετική ηγεσία αναχωρώντας για το μέτωπο στο β’ παγκοσμίου πολέμου. Πολλοί από τους στρατιώτες δεν γύρισαν ποτέ. Πάνω από 20 εκατ. θύματα είχε η σοβιετική ένωση. Εδώ γινόταν οι παρελάσεις ενώπιων της ηγεσίας στα χρόνια του υπαρκτού σοσιαλισμού. Εδώ είναι το μαυσωλείο του πιο γνωστού ρώσου πολίτη, του Βλαντίμιρ Ιλιτς Ουλάνων γνωστού ως Λένιν. Σήμερα το πολυτελές πολυκατάστημα Γκουμ απέναντι από το Κρεμλίνο σηματοδοτεί τη νέα εποχή και αντίληψη της χώρας. Τα βήματα με φέρνουν στο μεγάλο πεζόδρομο της Αρμπατσκαγια. Καταστήματα με αντίκες και σουβενίρ, υπαίθριοι καλλιτέχνες δίνουν ένα ξεχωριστό τόνο στην περιοχή. Τουριστικό σημείο και αυτό της πόλης όπου μια φωνή με προκαλεί με το αζημίωτο να φωτογραφηθώ μαζί του. Είναι ένας σωσίας του Λένιν (ίδιος ο άτιμος)!!! Φωτογραφίζομαι δίνοντας του μερικά ρούβλια. Πάνω από τα κτήρια ξεπροβάλει ένα τεραστίων διαστάσεων κτήριο 20 και πλέον ορόφων. Πλησιάζω, είναι το υπουργείο εξωτερικών της Ρωσίας σε σταλινο-γοτθικό ρυθμό. Μένω έκθαμβος. Το κτήριο μου προκαλεί δέος. Φαντάζομαι τον πάλε ποτέ Υπεξ Αντρει Γκρομίκο να δίνει οδηγίες στους πράκτορες τις KGB σε παλαιότερες εποχές...

Στην περιοχή ΟΡΕΗΟΒΟ μπροστά από το 17οροφο ξενοδοχείο ΤΣΑΡΙΤΣΙΝΟ υπάρχει ένα τεράστιο πάρκο ιδρυθέν από την μεγάλη Αικατερίνη την τσαρίνα. Εντυπωσιακό. Στα κάγκελα ο τσαρικός θυρεός στέκεται και πάλι σηματοδοτώντας την νέα εποχή. Η Μόσχα είναι το κέντρο. Οι δρόμοι ακτινωτά οδηγούν σε όλη την πάλε ποτέ σοβιετική επικράτεια. Οι δρόμοι τις περισσότερες φορές φρακαρισμένοι. Εκατομμύρια αυτοκίνητα καθηλώνονται πολλές φορές στους τεράστιους δρόμους. Παρατηρώ τα παλιά θρυλικά αυτοκίνητα ΒΟΛΓΑ και MOCKVITCH να συνεχίζουν να κυκλοφορούν. Το μέγεθος τους μεγάλο. Είμαι σίγουρος αν απλώσει τραπεζομάντιλο οχταμελής οικογένεια στο καπό του αυτοκινήτου γευματίζει άνετα!!! Ο υπερσιβηρικός είναι ένα δείγμα και αυτός των υπερβολικών μεγεθών που συναρτάει κάνεις στη χώρα. Ξεκινά από την Μόσχα και συνδέει αυτήν με τις ρωσικές επαρχίες της άπω ανατολής , την Μογγολία την Κινά και την θάλασσα της Ιαπωνίας. Η κύρια διαδρομή είναι Μόσχα Βλαδιβοστόκ μέσω της νότιας Σιβηρίας και κατασκευάστηκε μεταξύ 1891 και 1916 με 9.288 χλμ και 8 διαφορετικές ζώνες ώρας και το ταξίδι διαρκεί 4 μέρες. Η Μόσχα παίρνει την θέση που της αξίζει στις μεγάλες πρωτεύουσες του κόσμου, αργά και σταθερά με τα όποια προβλήματα αντιμετωπίζει και προχώρα στο μέλλον. 15 εκατ. κάτοικοι δεν είναι και μικρό μέγεθος για μια πόλη.

Βρίσκομαι στο αεροδρόμιο Σερεμετεβο για την αναχώρηση. Σε λίγο αφήνω την χώρα των συγγραφέων και ποιητών Ακιμοβ, Ανταμοβ, Γκόργκι, Γκογκόλ, Πούσκιν, Ντοστογέφσκυ, Τσέχων, Τολστόι, των ζωγράφων Θεοφάνη του Έλληνα Κανίσκι, Σαγκαλ, των σκηνοθετών και ηθοποιών Ταρκόφσκι και Στανισλάφσκι, των συνθετών Προκόφιεφ, Ραχμανινωφ, Σοστακοβιτς, Τσαϊκόφσκι...

Το αεροπλάνο είναι στον αέρα. Βλέπω το άπειρο του ορίζοντα. Στο μυαλό μου έρχεται... πάνω από την Μόσχα είναι μόνο ο ουρανός...

ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ...

Καλοκαίρι. Η θάλασσα παίζει με τον ήλιο και δημιουργεί ένα συνδυασμό χρωμάτων και φωτεινότητας, το μυαλό φεύγει και μεταφέρεται σε χαλαρούς ρυθμούς, προκαλεί τα συναισθήματα και αυξάνει την ερωτική λίμπιντο.

Καλοκαίρι και μάλιστα στην Ελλάδα το κακό παιδί της ευρωζώνης που του έβαλαν τιμωρία και εξετάσεις το Σεπτέμβρη. Αυτή ομως σε πείσμα των ανθρώπων του Διεθνούς Νομισματικού "Τρελοκομείου" συνεχίζει να ονειρεύεται. Έχει τον τρόπο της, το έχει δείξει η ιστορία .

Καλοκαίρι, και η μέρα αρχίζει αισιόδοξα βλέποντας τον Θερμαΐκό μπροστά μου. Η αγαπητή σερβιτόρα Ρούλα μου φέρνει τον καφέ με χαμόγελο και η ποδηλάτισσα Τιτίκα κάνει την πρωινή βόλτα της μπροστά μου. Από πάνω μου αεροπλάνα από ευρωπαϊκές πόλεις ευθυγραμμίζονται με τον διάδρομο του Μακεδονία για την προσγείωση. Παρατηρώ τα χρώματα που είναι βαμενα τα charter. Η Ελλάδα είναι πάντα παρόν στο νότο της Ευρώπης ακροβατώντας σε νοοτροπίες και συμπεριφορές καταφέρνοντας ακόμα να έλκει κόσμο με σλόγκαν του τύπου "σαν την Χαλκιδική δεν έχει !!!"

Καλοκαίρι, και το μάτι ξεπερνάει τα όρια του Θερμαΐκού και κατευθύνεται στο Αιγαίο. Ένα Αιγαίο άλλων χρόνων, όταν το πάλε ποτέ καράβι Άνεμος σε μετέφερε στην Κρήτη περνώντας πρώτα από πολλά νησιά. Αρκούσε ένα σακίδιο για να έφευγες. Και ούτε χρειαζόσουν πολλά λεφτά. Βεβαίως ήταν και θέμα αντίληψης των πραγμάτων. Η Σαντορίνη μαγική πάντοτε σε εγκλώβιζε με την άγρια ομορφιά της. Το ηλιοβασίλεμα στης Οία τα είχε όλα, και τα βράδια στο Frangos Bar μοναδικά. Η Ιός με το νεανικό ξεσάλωμα, τα βράδια πάντα πρόσεχες να μην πατήσεις τα "πτώματα" που ήταν ξαπλωμένα από το αλκοόλ στα στενά της Χώρας. Η μοναδική Μύκονος που είχε γίνει η νύχτα μέρα ανέτρεπε το βιολογικό σου ρολόι.

Μένοντας από λεφτά μπορούσες να περάσεις στο Ηράκλειο και συγκεκριμένα στην περιοχή Χανιοπορτα. Αγρότες έψαχναν εργάτες για τον τρύγο βεβαίως όλα αυτά μετά τις 15 Αυγούστου. Μια εβδομάδα δουλειάς -αν αντέχεις έβγαζες μετά πολλές μέρες παραμονής στην "λεβεντογέννα". Η νότια πλευρά στο Λιβυκό πέλαγος ήταν ότι έπρεπε. Περιοχές όπως η Σούγια,

η Παλιόχωρα, η Πρέβελη, ο Λέντας και το νησί της Γαύδου έβρισκες ηρεμία παρέες και απομεινάρια μιας χίπικης εποχής που έφτανε στο τέλος της. Δε θα ξεχάσω το γερο χίπη Γερμανό ονόματι Στικι ένα βράδυ στο Λέντα για τη ζωή που είχε μέσα του και τη δύναμη που ενέπνεε. Μετά από λίγες μέρες έφυγε για το Cameroon. Επίσης τον τρελαμένο Ολλανδό ερημίτη -μου διαφεύγει το όνομα του- που όταν περνούσε από την παραλία που ήμασταν έλεγε "Κρήτη, Μεσόγειος, άρα το μέσον της γης" !!! και έφευγε για τις παραθαλάσσιες σπηλιές που ζούσε. Στο νοτιότερο άκρο της Ευρώπης τη Γαύδο αφηνόσουν στη νιρβάνα του Σαρακήνικου, και

ο άνθρωπος που ζήτησα πληροφορίες θα έπαιρνα όρκο ότι ήταν "παιδί των λουλουδιών". Ήταν όμως ο αστυνόμος του νησιού, πλήρως εναρμονισμένος και αυτός με το περιβάλλον

Καλοκαίρι, και στέκεσαι συλλογισμένος για τη χαρά που είχες πετώντας την τσάντα του σχολείου τον Ιούνιο των παιδικών σου χρόνων. Δεν σε ένοιαζε τίποτα μονάχα το παιχνίδι στους αγρούς της γενέθλιας γης σου. Για το παιχνίδι έως τα μεσάνυχτα σε μια άλλη Ελλάδα που είχε το κλειδί αφημένο στην εξώπορτα. Θυμάσαι ακόμα το παγωτό χωνάκι και το σουβλάκι στη βόλτα του σαββατοκύριακου. Λες ότι είχε άλλη γεύση. Δεν είμαι σίγουρος. Είναι σίγουρα όμως ποτισμένο με το υλικό που μόνο η νοσταλγία ξέρει να το φτιάχνει και αυτό το κάνει μοναδικό

Η θάλασσα με χρυσές πινελιές από τον ήλιο σε προκαλεί, οι σκιές είναι μικρές πιστές στο ραντεβού με το χρόνο έως να γίνουν μακριές για την αλλαγή της εποχής. Έχει η φύση τον τρόπο της να προειδοποιεί Αρκεί εσύ να το καταλαβαίνεις.

Καλοκαίρι, και οι άνθρωποι χάνονται από δω και από κει, το ταξίδι είναι συνδυασμένο με αυτή την εποχή. Παραλύουν και χαλαρώνουν όλα εκτός από κάτι τροπολογίες παράξενων νόμων που περνάνε στη βουλή μετά τα μεσάνυχτα.

Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει, αντλεί δύναμη κυρίως από το καλοκαίρι και φορτίζει μπαταρίες. Μπαταρίες που θα χρειαστεί σίγουρα τον επόμενο χειμώνα Αυτός όμως αργεί ακόμα και εμείς ονειρευόμαστε και ερωτευόμαστε την ίδια τη Ζωή .

Καλό καλοκαίρι

- Η ΠΟΛΗ ΤΩΝ “ΝΕΚΡΩΝ” -

O ήλιος φαινόταν σπάνια. Το σκοτάδι είχε κυριαρχήσει, και η υγρασία από το σχεδόν μόνιμο ψιλόβροχο ήταν η καθημερινότητα στην πόλη. Μετά την τρομακτική συμπαντική έκρηξη και το μολυσμένο περιβάλλον όλα είχαν ανατραπεί. Ήταν αναπόφευκτο. Χρόνια αλαζονείας, καταναλωτικής φρενίτιδας συντέλεσαν και αυτά να έρθει η κατάσταση σε ένα τέλμα όπου δυστυχώς ήταν μη αναστρέψιμο. Στα υπόγεια της πόλης κινούνταν η ζωή που κανονικά θα έπρεπε να είναι πάνω στο έδαφος. Συγκοινωνίες, καταστήματα και προπαντός φιλτραρισμένος αέρας. Ο κόσμος συνήθως περπατούσε γρήγορα, σκυφτά και όταν ακουγόταν γέλια πολλοί γύριζαν να κοιτάξουν με περιέργεια το θέαμα. Βεβαρημένοι ψυχολογικά οι άνθρωποι ένιωθαν υπεύθυνοι – χωρίς να έχουν την κύρια ευθύνη – για το αποτέλεσμα το οποίο βίωναν. Μέσω των γονιδίων , και της κυτταρικής μνήμης πέρασε η ευθύνη και σ’αυτούς.

Τα όρια της πόλης δεν ήταν μακριά. Δεν μπορούσες να τα ξεπεράσεις. Η μητροπολιτική διοίκηση σε τεράστια video wall το θύμιζε συνεχώς. “ Μείνετε στον ελεγχόμενο κεντρικό τομέα, είστε ασφαλείς, μην πλησιάζετε την οριογραμμή κινδυνεύετε. Άγνωστα όντα πέρα από αυτή θα σας κάνουν κακό. Προσοχή κίνδυνος. ”
Το χρώμα του δέρματος είχε μια άσπρη όψη μ’ένα απαλό κίτρινο χρώμα. Για τα ατροφικά κόκαλα πολλοί έπαιρναν την καθημερινή τους βιταμίνη. Όταν ο ήλιος έκανε για λίγο την εμφάνισή του ηχούσε ο συναγερμός και ο κόσμος σταματούσε ότι εργασία έκανε και στεκόταν ακίνητος με το πρόσωπο και τα γυμνά του μέλη προς τον ήλιο. “Ρουφούσε” όσες πιο πολλές ακτίνες μπορούσε. Περίμεναν πως και πως αυτή τη στιγμή.
Το πρωινό ήταν ένα από τα συνηθισμένα πρωινά τόσο ίδιο που έχανες την αίσθηση του χρόνου. Σηκώθηκε από το κρεβάτι του, πλύθηκε και κοίταξε έξω από το παράθυρο. Μια ελαφριά ομίχλη μέσα στην σκοτεινιά του τοπίου ήταν η εικόνα που αντίκρισε. Ο ήχος του νερού που έπεφτε ήταν το συνηθισμένο μοτίβο στα αφτιά του. Ντύθηκε πήρε ότι χρειαζότανε και ετοιμάστηκε να βγει έξω. Η ταυτότητα του ήταν στο κομοδίνο και παραλίγο να την ξεχάσει. Στάθηκε και την κοίταξε. Το όνομά του ήταν Α38253, την έβαλε στην τσέπη και έφυγε. Στο δρόμο η κίνηση ήταν αυξημένη και οι περισσότεροι κατέβαιναν στα υπόγεια για να μετακινηθούν. Καιρό τώρα δεν ένιωθε και τόσο καλά μια ανησυχία τον απασχολούσε. Σήμερα το φαινόμενο ήταν έντονο και τον έβαλε σε σκέψεις αν θα έπρεπε να πάει στη δουλειά του. Προς στιγμήν φοβήθηκε τον προϊστάμενο του, έναν αυστηρό αγέλαστο και ανέκφραστο τύπο. Αλλά δεν το έβαλε κάτω.

“Αυτή η μέρα είναι δική μου” ψιθύρισε και άλλαξε κατεύθυνση. Σήκωσε στον γιακά στο παλτό και τσαλαβουτώντας μέσα στα νερά πήγε σε ένα από τα αγαπημένα του στέκια για ένα ζεστό ρόφημα. Το χέρι του δεν άργησε να σχηματίσει τον αριθμό της κοπέλας που εδώ και 6 μήνες προσπαθούσε να έχουν μια κάποια σχέση.
- Σήμερα δεν δουλεύω του απάντησε.
- Ωραία θα σε περιμένω στο γνωστό μέρος της είπε.
- Έρχομαι σε λίγο.
Περιμένοντας παρατηρούσε έξω από το παράθυρο τους περαστικούς .
Τα ίδια και τα ίδια σκέφτηκε, και αύριο πάλι τα ίδια.
Ένιωσε ένα φούντωμα μέσα του, και μια τάση για εκδίκηση του ήρθε προς στιγμήν. Για ποιον και γιατί; αναρωτήθηκε. Δεν ήξερε, δεν μπορούσε να το προσδιορίσει. Καιρό τώρα σκεφτόταν περίεργα πράγματα. Δεν είχε βγει πότε έξω από τον ελεγχόμενο τομέα. Δεν ήξερε τι ήταν έξω από αυτόν. Μεγαλωμένος όπως και τόσοι άλλοι με τον φόβο, κανένας δεν τολμούσε να παραβιάσει τα όρια. Αυτός όμως είχε φτάσει στα όρια του. Η κοπέλα του ήρθε και κάθισε δίπλα του και του χαμογέλασε. Αυτός ανέκφραστος την κοιτούσε. Είχε μέρες να φανεί ο ήλιος αλλά αυτή είχε ένα απαλό κόκκινο χρώμα στο πρόσωπο της. “Είσαι όμορφη” της είπε. Εκείνη έσκυψε το κεφάλι.
- Πως είσαι; ‘Του είπε.’
- Προσπαθώ να είμαι καλά... έχεις βγει ποτέ έξω από τον ελεγχόμενο τομέα;
- Ποτέ ‘του είπε’, είναι επικίνδυνο.
- Ποιος το λέει αυτό; Η διοίκηση της μητρόπολης;
- Μα δεν βλέπεις στην τηλεόραση τι γίνεται έξω από δω;
- Βλέπω ότι μου δείχνουν.
- Τι σ’έπιασε;
- Έχεις συνηθίσει τα πάντα ε;
- Προσπαθώ να ζήσω την ζωή μου.
- Πάμε να περπατήσουμε, όχι στα υπόγεια, πάνω στο δρόμο.
Και βγήκαν έξω.
Η βροχή είχε δυναμώσει και σε μεγάλα video wall τους υπενθύμιζαν την ασφάλεια που τους παρέχεται. Επίσης, οτι η δήλωση για τεκνοποίηση μπορούσε να γίνει τις επόμενες 10 μέρες για να πάρουν όσοι ήθελαν την σχετική άδεια. Τεκνοποίηση χωρίς αυτή σήμαινε δυσβάστακτες κυρώσεις. Το πιο σημαντικό όμως για την μητροπολιτική διοίκηση ήταν οι ασκήσεις για τον έλεγχο του νου. Επιτυγχάνεται ηρεμία, ήταν το μήνυμα. Ο σκοπός όμως ήταν άλλος. Περπάτησαν αρκετά, κουράστηκαν και επέστρεψαν στο σπίτι της. Αργότερα ο Α38253 της είπε ότι θα έφευγε, για κάποια δουλεία και θα τις τηλεφωνούσε σε 3-4 μέρες. Στην πόρτα έμειναν για λίγο να κοιτιούνται, χαιρετήθηκαν και χώρισαν.
Στον δρόμο δεν είχε προορισμό. Περπατούσε σκυφτός. Τα βήματά των έφεραν στα όρια του ανατολικού τομέα. Τον κυρίευσε φόβος. Εμπεδωμένος χρόνια στην συνείδησή του, τον απειλούσε. Μέσα του εξελισσόταν μια γιγαντιαία σύγκρουση. Το θέλω με το πρέπει, το μπορώ με το αδύνατο, ο πόθος με το όχι.
Και λοιπόν που είναι τα είναι τα όρια; Αλλιώς τα περίμενε, που είναι ο τοίχος; Που είναι οι φύλακες; Που είναι τα ανυπέρβλητα εμπόδια;
Πλησίασε, στάθηκε και κοίταξε τον ορίζοντα μακριά. Δεν τον εμπόδισε κανένας. Πλησίασε πιο πολύ, και πάλι τίποτα. Ο φόβος είχε κυριαρχήσει μέσα του.
- Δεν μπορεί. ‘σκέφτηκε’
- Είναι κάτι που δεν βλέπω, τώρα θα γίνει τώρα ...
Κοίταξε και πάλι τον ορίζοντα, πήρε φορά και άρχισε να τρέχει προς την άλλη πλευρά. Έκλεισε τα μάτια και πήδηξε. Του φάνηκε ότι έμεινε αιωρούμενος στο κενό. Μια ατέλειωτη αιώρηση μεταξύ των ορίων. Η προσγείωση και το χτύπημα στο έδαφος τον επανέφερε. Χωρίς να κοιτάξει πίσω του προχώρησε μπροστά. Πίσω του η πόλη συνέχιζε να ζει υπόγεια...

Αχιλλέας Πάσχος

ΓΡΑΜΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΟ ΔΡΟΜΟ ...

ΕΓΝΑΤΙΑ ΟΔΟΣ

Το πρωινό στο Διδυμότειχο έχει κάτι από ανατολή. Και δεν είναι μόνο ο ήλιος που ανατέλλει. Η φωνή του μουεζίνη ακούγεται στο μιναρέ ζητώντας το έλεος του Αλλάχ.
Βρίσκομαι στα όρια της ελληνικής επικράτειας. Καθώς το αυτοκίνητο κατευθύνεται προς τον κόμβο της Εγνατίας οδού εναλλάσσω σταθμούς στο ραδιόφωνο από το ράδιο ‘Μεθόριος ‘ μέχρι τούρκικους αμανέδες στο γνωστό ρυθμό του ‘ ντιρινταχτα’ . Ο Έβρος είναι φουσκωμένος από νερά και ΡΕΟ με φαντάρους κάνουν τις καθημερινές τους διαδρομές. Στον κόμβο της Εγνατίας οδού αρχίζει το ταξίδι των 680 χλμ στο βόρειο τόξο της χώρας. Ο δρόμος αυτός ‘έσχισε’ βουνά, παρέκαμψε πόλεις και χωριά, και αποκάλυψε νέες περιοχές του ελληνικού τοπίου. Η Αλεξανδρούπολη στο βάθος στέκει με τον φάρο της αγέρωχη ανενίζοντας το θρακικό πέλαγος και η Σαμοθράκη μόλις που αχνοφαίνεται στον ορίζοντα. Είμαι σίγουρος ότι η ταβέρνα ‘Γριά Βάθρα’ θα είναι πάντα στα Θερμά. Στην ευθεία της Κομοτηνής μου έρχονται μυρωδιές από σουτζούκ-λουκούμ, και η γειτονική Ξάνθη σου υπενθυμίζει ότι η παλιά της πόλη σε περιμένει να τη διαβείς. Ο Νέστος μέσα στο πράσινο τοπίο είναι το όριο με την ανατολική Μακεδονία.
Το περίγραμμα του όγκου αριστερά μου στο βάθος είναι η Θάσος. Ιδανικός τόπος οικογενειακών διακοπών. Βλέπω την Καβάλα από ψηλά και το μάτι μου παίζει με τον χρόνο, αφού εντοπίζω δίπλα στα ψαροκάικα της παράλιας να περπατούν η Μελίνα με τον Ουστίνοφ σκηνή από το ‘Τοπκαπι ‘ του 60. Το θέρετρο του Στρυμονικού κόλπου η Ασπροβάλτα είναι απλωμένη με δεκάδες εξοχικά δίπλα της. Η λίμνες Μικρή και Μεγάλη Βόλβη δίνουν ξεχωριστό υδάτινο στίγμα. Η ανηφόρα στο Δερβένι σηματοδοτεί οπτικά ότι μπροστά μου θα δω να ξαπλώνει σε μια τεραστία έκταση η νύμφη του Θερμαϊκού η Θεσσαλονίκη. Περιζήτητη νύφη με ένα νυφικό που έχει ξεφτίσει από το χρόνο, από τότε που ο βασιλιάς Κάσσανδρος της το φόρεσε. Επίδοξοι μόδιστροι προσπαθούν να της φτιάξουν καινούριο και αυτή υπομονετικά περιμένει. Ξέρει από υπομονή. 2325 χρόνια δεν είναι και λίγα. Είναι όμως όμορφη και μου κλείνει πονηρά το μάτι, της το κλείνω και εγώ, υποσχόμενος στην επιστροφή να κουρνιάσω στον ‘κόλπο’ της.
Μετά τα διόδια των Μαλάγρων κάνοντας δεξιά φαίνεται ο ορεινός όγκος του Βερμίου. Είναι η πύλη για τη δυτική Μακεδονία. Έχω ζωντανές τις εικόνες από τη Ζωοδόχο Πηγή με τη στάση για σουβλάκια νερό και αλλά. Ο δρόμος αυτός αποτελεί πλέον οδικό παρελθόν και δεν είναι ο μόνος. Πολλά πρωινά οι παλιοί δρόμοι μας περνούσαν μέσα από χώρια ή καντίνες, μαγαζιά μοναχικά κ’ έπαιρνες ένα ζεστό καφέ και κάτι να φας. Στην ταινία ‘Το Σκιάχτρο’ του σκηνοθέτη Σατζμπεργ ένα road movie με τον Al Patsino και τον Jean Hackman, οι δυο τύποι περιπλανώνται για τον προορισμό τους και δείχνουν μια ιδιαίτερη χαρά μπαίνοντας για ένα ζεστό ρόφημα σε μαγαζιά στο πουθενά της αμερικανικής επαρχίας. Τα συνεχόμενα τούνελ δημιουργούν ένα ηδονικό έμπα-έβγα και το τοπίο είναι χάρμα οφθαλμών.
Είμαι πλέον στο νόμο Κοζάνης , το βιομηχανικό Detroit της Ελλάδας. Τα φουγάρα των εργοστάσιων δεξιά και τα αλλά στο βάθος του ορίζοντα ξεβράζουν καπνό από τα σωθικά τους. Μια παράξενη και γλυκόπικρη γεύση μου αφήνει αυτή η εικόνα. Στα Γρεβενά η ψηλή γέφυρα που περνάει δίπλα από αυτά, αποτελεί σήμα κατατεθέν και δείχνει το τέλος της οδικής απομόνωσής τους.
Μπαίνω στη Βόλια Κάλαντα τον εθνικό δρυμό. Η μεγάλη ευθεία του δρόμου θυμίζει κάτι από τον θρυλικό Root 66 της αμερικανικής ενδοχώρας. Αντί για κάκτους βλέπω την παρθένα βλάστηση της ηπειρωτικής Ελλάδας και αντί για κογιότ και σαύρες της στέπας έχω το νου μου μη συναντήσω καμία αρκούδα πανικόβλητη μέσα στο δρόμο ακολουθώντας το ένστικτο της να περάσει απέναντι, όπως με προειδοποιούν οι φωτεινές πινακίδες.
Εναλλάσσω πολλά τούνελ θαυμάζοντας τη φύση και μετά από το μεγαλύτερο 4,700 μέτρα τα Ιωάννινα δεξιά μου. Το νησάκι δεσπόζει στην Παμβώτιδα και τα βράδια φαντάζομαι στα στενά του οικισμού του οι μορφή της κυρά Φροσίνης πλανάται αιώνια ρωτώντας το γιατί. Ποδοσφαιρική θλίψη έχει σκεπάσει την πόλη, ο ‘’Αγιαξ της Ηπείρου ‘του χρόνου θα παίζει στη Β΄ Εθνική. Στο τούνελ της Δωδώνης 3,200 μέτρα θέτω υπαρξιακά ερωτήματα. Η μεγάλη στροφή του δρόμου έξω από την Παραμυθιά και μετά το τελευταίο ορεινό σύμπλεγμα μπροστά μου το Ιόνιο πέλαγος.
Ο ήλιος χαρίζει στα νερά του μοναδικά χρώματα και πλοία πάνε και έρχονται για Ιταλία και Κέρκυρα.
Είναι σούρουπο και η μέρα πάει να φύγει. Είμαι στο νέο λιμάνι της Ηγουμενίτσας και σβήνοντας την μηχανή του αυτοκινήτου μένω ακίνητος να κοιτάω τη δύση. Είναι όλα πολύ ήρεμα και δεν ξέρω πόση ώρα είμαι έτσι. Έχει βραδιάσει και τα Φώτα της Εγνατίας οδού έχουν ανάψει. Γυρίζω και τα κοιτάω. Είναι το τέλος ή η αρχή του δρόμου; Δεν μπορώ να απαντήσω. Δεν έχει νόημα να απαντήσω. Γιατί αυτό που μένει τελικά είναι η διαδρομή...

ΤΑ ΚΑΦΕΝΕΙΑ

Τα παλιά κλασικά καφενεία, ήταν και είναι, -όσα υπάρχουν ακόμα- κομμάτι της ιστορίας και του πολιτισμού της Ελλάδας.
Απλά, προσιτά στις τιμές , οικείο περιβάλλoν και συνήθως ανδρική υπόθεση. Ο ήχος από το τάβλι, η βωμολοχίες των παιχτών της τράπουλας και η καπνίλα, ήταν και αυτό μέρος του σκηνικού. Σε μικρές τοπικές κοινωνίες υπήρξαν το κύριο σημείο πληροφορήσεις των γεγονότων. Θυμάμαι μικρό παιδί το καλοκαίρι του 1974, με την εισβολή των Τούρκων στην Κύπρο, μπροστά από τα καφενεία του χωριού στη Λευκοπηγή, πλήθος κόσμου να ανταλλάσσει πληροφορίες που τυχών είχε. Ένα άλλο χαρακτηριστικό ήταν το σερβίρισμα του ελληνικού –η τούρκικου καφέ- στο μικρό ποτήρι του κρασιού. Παράξενη και ιδιότυπη συνήθεια. Ο καφές ψημένος στη χόβολη κατά πολλούς είχε άλλη γεύση . 'Ενα μυστικό του ελληνικού καφέ είναι ότι μόλις πάρει την πρώτη βράση στο μπρίκι, ρίχνεις το 1/3 της ποσότητας στο φλιτζάνι. Το ξαναβάζεις στη φωτιά και πριν φουσκώσει και φτάσει στο χείλος τον ρίχνεις όλο στο φλιτζάνι. Επιτυγχάνεται εξαιρετικό καϊμάκι.
Σε πολλά καφενεία ανά την Ελλάδα , η διακόσμηση τους, και ειδικά σε τοιχογραφίες, είναι πραγματικά έργα τέχνης. Θα θυμίσω σε κάποιους που ίσως το γνώρισαν το καφέ ‘ΝΕΟΝ’ στην Ομόνοια της Αθηνάς . ο ναύτης του Τσαρούχη στον τοίχο ήταν εκπληκτικός. Το τίμησα αρκετές φορές στις εξόδους μου ως ναύτης του πολεμικού ναυτικού. Μπροστά του ακριβώς πηγαδάκια ποδοσφαιρικών και πολιτικών συζητήσεων έδιναν κ’ έπαιρναν. Δυστυχώς το τέλος του ήταν άδοξο, κάηκε ολοσχερώς. Στο Βόλο επίσης μπροστά από την κεντρική πύλη του λιμανιού, -υπάρχει ακόμα- καφενείο όπου πάνω από το μπαρ βρίσκεται εκπληκτική αναπαράσταση του τρένου του Πηλίου. Στη Μακρινίτσα στο καφενείο της κεντρικής πλατείας, είναι η γνωστή ζωγραφιά από τον Θεόφιλο.
Στη Θεσσαλονίκη ονόματα καφενείων που άφησαν εποχή στη παλιά παράλια ήταν το Αιγαίο, το Αχίλλειον, ο Θερμαικός και το Majestic. Λίγο πιο μέσα στη πόλη ήταν το Αστόρια, ο Γαλεριος που υπάρχει ακομα, και αλλά. Θαμώνας κυρίως του Majestic είδα πολλές φορές το ηλιοβασίλεμα στο Θερμαϊκό . Η φιγούρα του θρυλικού σερβιτόρου Γιώργου δέσποζε στο χώρο. Τον θυμάμαι διαπληκτιζόμενο πολλές φορές με αργόσχολους θαμώνες που η δεν είχαν να πληρώσουν τον καφέ η καθόταν ατελείωτες ώρες στα τραπέζια. Κάποιες φορές υπήρξε 8ωρο συνεχούς παρουσίας, μεροκάματο κανονικό!!! Άλλες εποχές αλλά ήθη.
Δεν θα αδικήσω όμως τα σημερινά καφέ. Σύγχρονα, καθαρά, με επιλογή ροφημάτων και πολλά με προσεγμένη διακόσμηση. Στην Κοζάνη υπάρχουν πολλά. Θα μνημονεύσω επίσης το καφέ ‘Αυλή’ του Χάρη στην Λευκοπηγή Κοζάνης όπου
πάνω από 10 χρόνια έχει δώσει ένα τελείως διαφορετικό στίγμα στην περιοχή και ειδικά με τα live που διοργανώνει σε τακτά χρονικά διαστήματα με ποικίλο ρεπερτόριο. Παραθέτω στο τέλος 2 τετράστιχα από εξαιρετικό τραγούδι του Ορφέα Περίδη.

Τον καφέ μου, μου τον φέρνουν
Στο ποτήρι του κρασιού
Τρέμει είναι ραγισμένο
Σαν καντήλι του Χριστού

Τα παλιά γκαρσόνια ξέρουν
Ποιος αντέχει το γυαλί
Τα παλιά γκαρσόνια ξέρουν
ποιος στ’ αλήθεια έχει καεί...

INTERRAIL

Τη δεκαετια του 80’ και 90’ ενας διαδεδομενος τροπος για να γυρισουν την ευρωπη οι νεοι ηταν με τα τρενα, και ειδικα με την καρτα interrail (international railways).

Εβγαζες ενα εντυπο σαν μπλοκ επιταγων στο σχημα, μπροστα ηταν τα στοιχεια του κατοχου και εσωτερικα στα φυλλα που υπηρχαν ειχες την δυνατοτητα να γραψεις την διαδρομη που επελεγες. (Π.χ. Milan-Paris)
Ο ελεγκτης απλως το τσεκαρε. Αυτο για τα απλα τρενα, για τα intercity πληρωνες την διαφορα. Το κοστος ηταν χαμηλο για την δυνατοτητα του ενος μηνος που ειχες στη διαθεση σου. Ισχυε για ολη την δυτικη ευρωπη, και ενα μικρο μελος της ανατολικης. Επισης μπορουσες περνοντας το Γιβραλταρ να περασεις στο Μαροκο. Φιλος που ειχε παει εκει ελεγε να μην πατησουμε, για τους ειχαν κατακλεψει και ας η Καζαμπλανκα του Χαμφρεϊ Μπογκαρτ φανταζε εξωτικη, εκει δεν πηγα. Η “ταξιδια ψυχη” απο τους Τρυπες ηταν το μουσικο background και ξεκινουσες για την περιπλανηση.
Ειχα την δυνατοτητα να το κανω αυτο δυο φορες. Εκπληκτικη αισθηση ελευθεριας. Στο Παρισι μετα απο εξι μερες παραμονη – ας οψεται η μποεμ Μονματρη και τα καφε της πολης - εχασα το απογευματινο τρενο για την Βαρκελωνη. Ο υπευθυνος με ενημερωσε οτι στις 10 το βραδυ φευγει ενα τρενο που μεσω των Πυρηναιων, αλαζοντας αμαξοστοιχια σε ενα μεθοριακο σταθμο των Γαλλοισπανικων συνορων την La Tour de Carol θα εφτανα στην Βαρκελωνη. Το ξημερωμα με βρηκε να διασχιζω αυτα τα καταπληκτικα βουνα, αλλα και με μια αισθηση ανασφαλειας αν παω σωστα.Ο ελεγκτης μου το επιβεβαιωσε δυο φορες. Τριτη δεν τολμησα να ρωτησω!!!
Για διαμονη και αυτο εξασφαλιζοταν με την καρτα που εβγαζες απο τη Ελλαδα για τους ξενωνες Youth Hostel. Ειχες κρεβατι, ενα σχετικο πρωινο, ντουζ, επλενες ρουχα κ.τ.λ. Στις 30 Απριλιου σε καποια απο τις διαδρομες φτανοντας στο Amsterdam δεν γνωριζα οτι ηταν η γιορτη των γενεθλιων της βασιλισας τους. Ολη η πολη μια γιορτη. Πολυς κοσμος, μπαντες στους δρομους, ενας χαμος. Ομως οχι δωματιο, ουτε κρεβατι δεν υπηρχε πουθενα. Αφησα το σακιδιο στην ελληνικη ταβερνα Δελφοι και περασα ολο το βραδυ στους δρομους, οπου την επομενη μερα βρηκα μερος για διαμονη.
Σε μια αλλη περιπτωση διασχιζοντας την νοτια Γαλλια επεσα ημερομηνιακα με την εναρξη του φεστιβαλ των Καννων !!! Εκανα σταση και σταθηκα μπροστα στο κτηριο των προβολων. Μαρτιν Σκορτσεζε, Μικυ Ρουρκ, Νταστυ Χοφμαν , προσερχονταν μπροστα μου για την εναρξη!!! Αυτη ηταν η Interrail, μεγαλες διαδρομες, απροβλετες εξεληξεις που αν δεν προσεχες μπορει να σου στοιχιζαν. Στην επιστροφη απο την Βενετια στην Θεσσαλονικη – 32 ωρες – τα τελευταια μου λεφτα τα εκανα σαντουιτς μεσα στο τρανο για την νεαρη ρουμανα απο το Αραντ. Φυγας οπως απεδειχθει. Στο Βελιγραδι την συνελαβαν οι αστυνομικοι. Ειχαμε προλαβει να ανταλαξουμε διευθυνσεις , και σε μια καρτα της με ευχαριστουσε. Οπως και εγω ευχαριστω τις ελληνιδες φοιτητριες που μου αγορασαν και εμενα αργοτερα σαντουιτς μεσα στο τρενο. Η Θεσσαλονικη αργουσε ακομα και εμενα ειχε αρχισει να με κοβει η πεινα!!!

FRANKFURT

Κάνει κρυο το Γεναρη στην Φρανκφουρτη. Το τοπιο απο ψηλα χιονισμενο.

Το αεροδρομιο καθαρο. Τιποτα δεν θυμιζε οτι πριν απο λιγες μερες ειχαν ακυρωθει πανω απο 300 πτησεις.

Το Frankfurt Am Main ενα απο τα μεγαλυτερα του κοσμου ειναι πολιτεια ολοκληρη. Πολυοροφα κτηρια, κινηση οχηματων και αεροσκαφων, και γερανοι παντου σε νεες επεκτασεις!!! Κοιτωντας τους πινακες αναχωρισεων μεταφερομαι νοερα σε μακρινους προορισμους. Απο το βιομηχανικο Detroit και την μυστηριακη Bombay, μεχρι τον εξωτικο Αγιο Δομινικο και τον λαμπερο κοσμο του Los Angeles.

Το τρενο που περναει κατω απο τον αεροσταθμο, σε μολις μια σταση μακρια με μεταφερει στο ομορφο και ησυχο προαστιο του Kelsterbach. Το μικρο hotel “ ZUM GRUNEN BAUM” - το πρασινο δεντρο - του Βασιλη και του Γιωργου, διπλα στον ποταμο Main ειναι ενας παραδεισος. Το σκηνικο χιονισμενο. Σε μια ετεροχρονισμενη εκδοση των χριστουγεννων, και η ερημια του βραδυνου τοπιου προσφερουν στιγμες χαλαρωσης. Το βραδυ στο restaurant του hotel με τον αγαπητο φιλο Κωστα, τρωμε γκουλας και γερμανικα steak και συζηταμε για παρον και μελλον.

Το τρενο της γραμμης του Visbaden με μεταφερει στο κεντρικο σταθμο της πολης –HBF – το κτιριο ενα ενδιαφερων αρχιτεκτονικο οικοδομημα, το περιεργαζομαι προχωρωντας σιγα σιγα προς τους ουρανοξυστες. Η πολη, εδρα τραπεζων, ειναι η οικονομικη πρωτευουσα της Ευρωπης. Μπροστα απο το κτηριο της Ευρωπαικης κεντρικης τραπεζας, ενας ανεμος συκωνεται, και φωνεςαπο το πουθενα μου λενε οτι ειμαι και εγω υπευθυνος για τα χαλια της Ελληνικης οικονομιας. Αρχιζω να νιωθω περιεργα και στις τσεπες μου χερια τραπεζιτων προσπαθουν να μου παρουν το τελευταιο μου ευρω. Το μυαλο μου δεν το ελεγχω, και φανταζομαι οτι στο υπογειο του κτηριου ο υπουργος Γ. Παπακωνσταντινου καθισμενος σε καρεκλα, με λυμενη γραβατα και το φως πανω του, προσπαθει να δωσει εξηγησεις στους Γιουγκερ και Τρισε οτι τα πραγματα δεν ειναι ακριβως ετσι, εκλιπαρωντας τους για μια ακομα ευκαιρια. ΦΡΙΚΗ!! Επιταχυνω το βημα και κανοντας σλαλομ αναμεσα στους περαστικους, μπαινω στο πρωτο καφε που βρισκω. Με ενα large Cappuccino και σοκολατενιο κεικ, προσπαθω να ξορκισω τις οικονομικες ερυνιες που με κυνηγουν.

Το σκοταδι αρχιζει να πεφτει και τα εξαοροφα κτηρια της οδου Kaiser φωτιζονται με λαμπες νεον. Μεσα σ’ αυτα οι κοπελες ειναι εκει περιμενοντας τους πελατες. Σε μια international εκδοση, ιεριες του ερωτα ειναι εκει απο ολο τον κοσμο. Οι κοπελες της οδου Kaiser θα ειναι παντα εκει, να θυμιζουν τις νεανικες αναζητησεις του καθενος. Στο μεγαλο πεζοδρομο της Χαουπτβαχε ειναι Σαββατο και εχει πολυ κοσμο. Στην καταπληκτικης αισθητικης υπαιθρια αγορα που ειναι εκει, δοκιμαζω λουκανικα πινοντας μπυραμεσα στο κρυο. Πολη των εκθεσεων, της Heimtextil (υφασμα) του βιβλιου, του αυτοκινητου κα πολλων αλλων.

Το βραδινο τρενο με μεταφερει στο Kelsterbach. Ξαφνικα φωνες. Ειναι οι οπαδοι της Αιντραχτ που μολις γυριζουν απο το γηπεδο. Ποσο ηρθε; Ρωτω καποιον. Ενα - μηδεν την Dortmund με ενα τυχερο γκολ μου λεει, αλλα νικησαμε.

Το χιονι ξαναρχισε πυκνο παλι να πεφτει...

Πασχος Αχιλλεας